Door Tiphaine

Villeperdue

Een à twee keer per jaar gaan we op vakantie naar mijn familie in Frankrijk. Mijn vader woont in een afgelegen gehucht, toepasselijk genaamd Villeperdue (“Verloren dorp”), in een oud huis met meerdere vervallen schuurtjes, nog vol met oude spullen en ongebruikte materialen, en met kapotte houten deuren, gaten in de muren, plafonds en vloeren, en overal kiertjes en valkuilen. Die verlaten schuilplaatsen zijn een paradijs voor boerenzwaluwen, katten, ratten en allerlei andere dieren en insecten. Deze boel is zelden door mijn vader of wie dan ook verstoord, totdat onze jongste vanochtend gealarmeerd naar huis rende, roepend: “Ik hoor kittens in nood in de schuur! Kom helpen!”

De vondst

Ik liep achter onze zoon aan en trad voorzichtig een zolder binnen waarvan ik de ruimte van de schuur eronder door de vloer heen kon zien. Het kittengeschreeuw kwam van alle kanten. Op een muurtje, onder het plafond, naast oude smerige tuinmiddelen, onder een stapel oude planken, en onder een reusachtige stapel bric-à-brac. Minstens drie, misschien zelfs vier kittens…? We konden bij één kitten komen, op het muurtje. Een schatje van ongeveer een week oud (snel geschat), kon amper de ogen open doen. De moeder, een broodmagere zwerfkat, liet zich even zien toen ze via een zijingang wegvluchtte.

De zolder des doods of de zolder des levens

In een poging om de andere twee (of drie?) kittens te vinden, om te zien of ze wel op een veilige plek lagen, ontdekte ik een heel skelet van een vogel. Tja, die schuurtjes zijn natuurlijk net zo goed een heilige plek voor het leven als een duistere ruimte om dood te gaan. De kittens liggen er goed verstopt totdat ze groeien en aansterken, of zijn juist makkelijke prooien voor grotere dieren die op de loer liggen. En zodra ze een beetje rond gaan lopen, gaan ze een gevaarlijke ruimte vol valkuilen bewandelen.

De natuur zijn gang laten gaan

Terwijl onze eerste ingeving was om alle kittens bij elkaar te zoeken en ze in een veilige mand of doos met een comfortabel dekentje te zetten, werd dit door mijn man en vader afgeraden:

1. Moeder Poes had de kittens expres verstopt en die ene, met wie ik al een kwartier aan het knuffelen was, heb ik waarschijnlijk juist helemaal niet geholpen door hem op te pakken en te verplaatsen. Het beste was om deze schatjes met rust te laten.
2. Vermoedelijk is Moeder Poes een zwerfkat, maar in deze natuurlijke omgeving, hoe zwaar dan ook in het begin, heeft ze alles wat ze nodig heeft om te overleven. We hadden haar niet per se een beter leven gegeven door haar op te vangen.

Het advies was dus om de natuur zijn gang te laten gaan. Eten en gegeten worden, dat is de natuurlijke kringloop op het land; dat moesten we niet verstoren. Alhoewel ik in de tuin of moestuin goed de natuur de vrije hand kan geven, is het nu een andere zaak. Hoe hartverscheurend om deze kleine zieltjes de hele tijd te horen roepen van onder een stapel rommel.

De gulden middenweg

We zochten naar een compromis, daar zijn we de afgelopen jaren beter in geworden: als we de kittens niet rechtstreeks mochten helpen, dan misschien de moeder wel! Vanaf nu krijgt ze van ons eten en drinken, om te zorgen voor rust en goede voeding, ook voor haar kittens.

Zero waste

Hoe dit verhaal afloopt, vraag ik mij ook af. Al voel ik mij onrustig en pessimistisch over een goed einde. Maar dit roept vooral veel vragen in mij op over de macht van de mens en onze constante bemoeienis met de natuur en de dierlijke rijkdom, goed of kwaad bedoeld.
Wat hoort bij ‘zero waste’? Helemaal niets doen, of juist ingrijpen?

---

Update 10 augustus 2024:

Fail of goede actie, het is hoe je het zelf bekijkt. We hebben toch besloten om in te grijpen en de kittens te helpen. Eerst alleen met extra (fles)voeding en, nadat het duidelijk was dat de moederpoes niet aanwezig was, ook met het vinden van een gastgezin dat voor de kittens gaat zorgen totdat ze groot genoeg zijn om geadopteerd te worden.
Ze zijn nu in veiligheid en er wordt goed voor hen gezorgd.  🐈🐾🧡